W akcji uczestniczyli leśnicy z Nadleśnictwa Świdnik oraz pracownicy biura RDLP w Lublinie, na czele z zastępcą dyrektora ds. gospodarki leśnej, Adamem Kornatem, który zaznaczył, że sadzenie drzew w roku tak wspaniałego jubileuszu ma wymiar symboliczny, nie tylko ze względu na liczbę stu drzew będącą wyrazem wdzięczności dla pokoleń rodaków, dzięki którym nasza ojczyzna mogła powrócić na mapę Europy, lecz także z uwagi na obecny udział w tej inicjatywie przekroju pokoleniowego leśników – od stażystki i dzieci z rodzin leśników, po pracowników w wieku przedemerytalnym, na których spoczywa obecnie i będzie spoczywać w najbliższej przyszłości odpowiedzialność za nasze wspólne dziedzictwo jakim są  lasy.  

Zasadzenie stu dębów w alei to jeden z pierwszych etapów odbudowy parku leśnego, o czym przypomniał nadleśniczy Nadleśnictwa Świdnik, Adam Kot. Latem 2016 roku zabytkowy park, położony w Leśnictwie Niedrzwica, nawiedziła klęska huraganu. Zniszczenia objęły wówczas powierzchnię 4 hektarów. Obszar poklęskowy został uprzątnięty i przygotowany do odtworzenia obiektu leśnego z wykorzystaniem odnowienia naturalnego. Młode pokolenie lasu, które w dużej mierze, powstało w tym miejscu poprzez obsiew z nasion gatunków tworzących park do tej pory, będzie uzupełniane nasadzeniami sztucznymi i wprowadzeniem gatunków brakujących w składzie powstającego odnowienia.  

Historia zespołu dworsko-parkowego w Gałęzowie sięga XV wieku, gdy jego właścicielami była rodzina Gałęzowskich. Kolejni właściciele dbali o zachowanie zieleni w jak najlepszym stanie, przykładając dużą wagę do pielęgnacji znajdujących się tam drzew i roślin. W XIX wieku właścicielem dworu został Wincenty Koźmian, który przekształcił ogród w park krajobrazowo-spacerowy, który cieszył się dużą popularnością. Droga obsadzona lipami była znakomitym schronieniem dla spacerujących tymi ścieżkami w upalne dni, a z dorodnymi lipami świetnie komponowały się okazałe dęby i niewielkie bukszpany. Dużą wartość przedstawiały zarówno ruiny dworu, jak i otaczający je park, dlatego w 1981 roku zdecydowano się na wpisanie tych obiektów na listę rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa.